Šta imaju zajedničko Bogomir-Đatica Rajković,  Miroslav-Mile Todosijević, Ljubiša-Buša Stanković, Zoran-Moka Slavnić, Dragan Todorić, Srećko Jarić, Stanislav-Packe Bizjak, Svetislav-Kari Pešić, Mihajlo-Cvrca Manović, Goran-Goge Rakočević, Zoran Radović, Radivoje-Rade Vukosavljević, Nebojša Zorkić, Zoran Sretenović, Aleksandar-Saša Đorđević, Igor Rakočević, Miloš Teodosić?

1. Svi su rođeni u Srbiji i košarkaški su prohodali u srpskim klubovima;
2. Svi su bili članovi A reprezentacije Jugoslavije i/ili Srbije;
3. Svi su bili autentični plejmejkeri evropske ili svetske klase, osvajači domaćih titula, a mnogi i višestruki pobednici na evropskim i svetskim reprezentativnim i klupskim takmičenjima, uključujući evropske šampionate za juniore i seniore, prvenstva sveta, olimpijske turnire, Kup prvaka Evrope, Kup pobednika evropskih kupova, Kup Radivoja Koraća…

Godinama naša reprezentacija i naši najtrofejniji klubovi, uključujući tu i one najuspešnije iz drugih republika, teško su se mogli zamisliti bez pleja “made in Serbia”. Jeste, Slovenci su iznendrili genijalnog Ivu Daneua, kasnije i Boruta Basina, Hrvati su imali čudesne bekove u likovima Josipa Đerđe, Rate Tvrdića, Nikola Plećaša, kasnije Dražena Petrovića, Komazeca… ali niko od njih, osim Aleksandra Petrovića, nije imao ulogu istinskog ideologa igre, usmerenog prevashodno ka razigravanju saigrača, odnosno ka vođenju i usmeravanju igre tima kao celine, pa tek onda ka ostalim zadacima, sa naglaskom na realizaciji.

Šta je razlog da su najbolji među najboljim plejmejkerima u nekadašnjoj Jugoslaviji, kasnije u novonastalim državama, poticali iz Srbije, ili preciznije – mahom iz Beograda? Razloga, po logici stvari, ima više: od toga da su najpotkovaniji, najproduktivniji  i najiskusniji treneri, dakle treneri-stvaraoci i treneri-vizionari, radili sa mladima upravo u beogradskim klubovima (Žeravica, Cenić, Rajačić, Kubat, braća Ivković, Bata Đorđević, Vujošević, Šakota, Protić), preko činjenice da su talenti iz Beograda bili u prilici da uče gledajući, trenirajući, kasnije igrajući i takmičeći se ili veselo ,basketajući’ rame uz rame sa svojim uzorima. Za njih, za nadarene i košarci apsolutno posvećene buduće vrhunske plejmejkere, baš kao i za njihove trenere, nije bilo ,radnog vremena’, oni su na terenima provodili sate i dane koje danas njihovi ne manje talentovani vršnjaci provode na nekim drugim mestima, uz neke druge zabavne igrice i pomerena interesovanja.

Ni trend osnivanje niza ,malih klubova’, ni organizacija brojnih kampova, turnira i drugih vidova redovnog takmičenja, nisu mogli, niti će ikada moći da nadomeste odsustvo, pa i odustajanje od temeljnih principa i metodologije na kojima se nekada baziralo stvaranja autentičnih organizatora igre klase jednog Slavnića, Đorđevića ili ne tako davno Teodosića. Za tako nešto potrebni su stručnjaci-fanatici koji znaju, koji hoće, koji mogu ali i ukupni ambijent, uslovi i faktor strpljenja.

Samo tako nam se neće više nikad dogoditi ono što se upravo desilo ovih dana: da naš jedini predstavnik u Evroligi, angažuje i još brže se ratosilja izraelskog pleja Gala Mekela, a da pritom na horizontu, sa časnim izuzetkom ekstra talentovanog Stefana Jovića,  nema niti jednog jedinog igrača rođenog u Srbiji sposobnog da preuzme ulogu vođe i prvog kreatora igre tima.

Photo: Euroleague

.